Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

gressum Ap

  • 1 aggredio

    —, gressum, ere (чаще aggredior)
    1) подходить, приближаться, перен. склонять на свою сторону ( donis C)
    2) предпринимать, начинать, затевать

    Латинско-русский словарь > aggredio

  • 2 gressus

    gressus, ūs, m. (gradior), das Schreiten, der Schritt, der Gang, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: delicatus et languidus, Phaedr.: pedes ad gressum compositi, brachia ad complexum, Col.: calx in gressu terram non contingit, Cels.: gressum tendere ad moenia, Verg.: gressum recipere, zurückgehen, Verg.: gressum inferre, hineingehen, Verg.: gressum ferre, gehen, Ov.: gressum ante ferre, vorausgehen, Verg.: gressum morari, Inscr.: gressum comprimere, stillstehen, innehalten, Verg.: gressum accelerare, Acc. fr., maturare, Val. Max.: genitoris anxios gressus levare manu, Aur. Vict. – 2) übtr.: a) der Lauf eines Schiffes, huc dirige gressum, Verg. Aen. 5, 162. – b) der Gang der Rede, gressus (Plur.) orationis et gestus (Lebhaftigkeit), Gell. 11, 13, 10. – II) meton.: 1) der Fuß, ut ille immanis Xerxes mare terris immitteret et gressibus maria transiret, Arnob. 1, 5: stupuit laxatos currere gressus, Prud. dittoch. 46, 4 (184): et temptat gressus debilitatque pedes, Anthol. Lat. 633, 4 (535, 4): periscelides sunt crurum ornamenta mulierum, quibus gressus earum ornantur, Isid. orig 19, 31, 19: praecedet in campum secundum gressus suos, Itala Habac. 3, 5 (bei Cypr. test. 2, 21). – 2) der Schritt als Längenmaß, Gromat. vet. 372, 2 u. 373, 9. – / Cic. de off. 1, 131 jetzt in ingressu. – vulg. Akk. Plur. gressos, Itala (Fuld.) Hebr. 2, 13. Sulp. Sev. epist. 2, 5 cod. Veron. (Halm gressus).

    lateinisch-deutsches > gressus

  • 3 gressus

    gressus, ūs, m. (gradior), das Schreiten, der Schritt, der Gang, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: delicatus et languidus, Phaedr.: pedes ad gressum compositi, brachia ad complexum, Col.: calx in gressu terram non contingit, Cels.: gressum tendere ad moenia, Verg.: gressum recipere, zurückgehen, Verg.: gressum inferre, hineingehen, Verg.: gressum ferre, gehen, Ov.: gressum ante ferre, vorausgehen, Verg.: gressum morari, Inscr.: gressum comprimere, stillstehen, innehalten, Verg.: gressum accelerare, Acc. fr., maturare, Val. Max.: genitoris anxios gressus levare manu, Aur. Vict. – 2) übtr.: a) der Lauf eines Schiffes, huc dirige gressum, Verg. Aen. 5, 162. – b) der Gang der Rede, gressus (Plur.) orationis et gestus (Lebhaftigkeit), Gell. 11, 13, 10. – II) meton.: 1) der Fuß, ut ille immanis Xerxes mare terris immitteret et gressibus maria transiret, Arnob. 1, 5: stupuit laxatos currere gressus, Prud. dittoch. 46, 4 (184): et temptat gressus debilitatque pedes, Anthol. Lat. 633, 4 (535, 4): periscelides sunt crurum ornamenta mulierum, quibus gressus earum ornantur, Isid. orig 19, 31, 19: praecedet in campum secundum gressus suos, Itala Habac. 3, 5 (bei Cypr. test. 2, 21). – 2) der Schritt als Längenmaß, Gromat. vet. 372, 2 u. 373, 9. – Cic. de off. 1, 131 jetzt in ingressu. – vulg. Akk. Plur. gressos, Itala (Fuld.) Hebr. 2, 13. Sulp. Sev. epist. 2, 5
    ————
    cod. Veron. (Halm gressus).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > gressus

  • 4 gressus

    [st1]1 [-] gressus, a, um: part. passé de gradior. [st1]2 [-] gressŭs, ūs, m.: a - marche, pas, démarche, allure.    - gressum ad moenia tendit, Virg. En. 1: il dirige ses pas vers les remparts.    - pedes ad gressum compositi, Col.: pieds conformés pour la marche.    - gressum comprimere, Virg.: s'arrêter. b - marche (d'un navire). --- Virg. En. 5, 162. c - pied (mesure). --- Grom. 373, 9.
    * * *
    [st1]1 [-] gressus, a, um: part. passé de gradior. [st1]2 [-] gressŭs, ūs, m.: a - marche, pas, démarche, allure.    - gressum ad moenia tendit, Virg. En. 1: il dirige ses pas vers les remparts.    - pedes ad gressum compositi, Col.: pieds conformés pour la marche.    - gressum comprimere, Virg.: s'arrêter. b - marche (d'un navire). --- Virg. En. 5, 162. c - pied (mesure). --- Grom. 373, 9.
    * * *
        Gressus, Aliud participium. Virgil. Marchant, Qui a marché.
    \
        Gressus, huius gressus, masc. gen. Cic. Marcheure.
    \
        Presso gressu, cui opponitur Pleno gradu. Oui. A petit pas.
    \
        Anxios gressus Ferre. Sen. Cheminer en grand soulci et chagrin.
    \
        Attonito gressu Ferri. Senec. Cheminer fort estonné et troublé.
    \
        Lapsantem firmare gressum. Sil. Affermir et asseurer son pas qui grille. \ Inferre gressus. Virgil. Entrer.
    \
        Iungere gressus. Claud. Aller ensemble, Aller avec un autre.
    \
        Rapere gressus. Lucan. Se haster, Aller vistement, Se prendre à courir.
    \
        Celeres domum referre gressus. Senec. Retourner vistement à la maison.
    \
        Tendit gressum ad moenia. Virg. Il s'achemine vers, etc.

    Dictionarium latinogallicum > gressus

  • 5 gressus

        gressus ūs, m    [GRAD-], a stepping, going, step, course, way: tendere gressum ad moenia, V.: conprime gressum, V.: presso gressu, slowly, O.: gressūs glomerare superbos, V.: huc dirige gressum, i. e. steer, V.
    * * *
    going; step; the feet (pl.)

    Latin-English dictionary > gressus

  • 6 dērigō or dēregō or dīrigō

        dērigō or dēregō or dīrigō rēxī, rēctus, ere    [de + rego], to lay straight, set straight, arrange, lay out: haec directä materiā iniecta consternebantur, Cs.: cratīs, Cs.: derexerat finem Philippo veterem viam regiam, L.: opera, Cs.: vicos, L.— To draw up, form (a line of battle): aciem, Cs.: Derexere acies, V.— To direct, send, aim, drive, steer: ab iisdem (Etesiis) cursūs (navium) deriguntur: iter navis, O.: quā te ducit via, derige gressum, V.: ex vestigio vela ad castra, Cs.: equum in ipsum consulem, L.: dentīs in inguina, O.: cursum per auras in lucos, V.: alquo cursum: navem eo, N.: huc gressum, V.—Of weapons, to aim, direct, discharge: spicula cornu, V.: tela arcu, H.: tela Corpus in Aeacidae, V.: hastam in te, O.: Ilo hastam, V.—Fig., to direct, guide, define, limit, regulate: meas cogitationes non ad illam Cynosuram: ad quae (exempla) oratio deregatur mea: vitam ad rationis normam: ad illius similitudinem manum: omnia voluptate: utilitatem honestate: (divinatio) ad veritatem saepissime derigit, points the way.

    Latin-English dictionary > dērigō or dēregō or dīrigō

  • 7 admoveo

    ad-mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2, v. a. (admōram, admōrim, etc., sync. for admoveram, admoverim, etc., Verg. A. 4, 367; Ov. P. 3, 7, 36), to move a person or thing; to bring, conduct, lead, carry, etc., to or toward a place (syn.: adduco, adicio, adhibeo, appello).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., constr. with ad or with dat. (in the histt., of an army, implements for besieging, etc.; class. at all periods): dum ne exercitum propius urbem Romam CC milia admoveret, Cic. Phil. 6, 3, 5:

    copias in locum,

    Liv. 42, 57:

    signa Achradinae,

    id. 25, 24 ext.; so Flor. 1, 24, 3, 23:

    castra,

    Sil. 1, 296.—Hence, also, sometimes absol., to draw near, to approach, to bring near:

    jam admovebat rex,

    Curt. 9, 4:

    jam opera admoventi deditio est facta,

    Liv. 32, 32:

    scalas moenibus,

    Tac. A. 13, 39. — Trop.:

    quot admovi illi fabricas! quot fallacias!

    Plaut. Cist. 2, 2, 5 (where formerly admoenivi was erroneously read):

    tamquam aliquā machinā admotā, capere Asinii adulescentiam,

    Cic. Clu. 13;

    so also: ignes ardentesque laminae ceterique cruciatus admovebantur (sc. civi Romano),

    id. Verr. 2, 5, 63:

    dolorum faces,

    id. Off. 2, 10, 37:

    cumque quasi faces ei doloris admoverentur,

    id. Tusc. 2, 25, 61:

    fasciculum ad nares,

    id. ib. 3, 18 fin.:

    pecus flagrantibus aris,

    Verg. A. 12, 171:

    admotae hostiae (sc. aris),

    Tac. A. 2, 69; so Suet. Calig. 32; Luc. 7, 165: Hannibalem admotum, i. e. adductum altaribus, led or conducted to, Liv. 21, 1:

    labra poculis,

    Verg. E. 3, 43:

    ignes templis,

    Tib. 3, 5, 11:

    exercitum Ariminum,

    Liv. 28, 46:

    vultum ad auditores,

    Auct. Her. 3, 15:

    animam admotis fugientem sustinet herbis,

    Ov. M. 10, 188:

    (opes) Stygiis admoverat umbris,

    id. ib. 1, 139:

    manus operi,

    to apply, id. ib. 10, 254:

    capiti diadema,

    Suet. Caes. 79:

    digitum scripturae,

    id. Aug. 80:

    oscula,

    to give a kiss, Ov. M. 10, 644:

    aliquem ad munera publica,

    to promote, advance, Suet. Tib. 10:

    infantes papillae,

    to put to, id. Tib. 44 al.:

    gressum,

    to approach nearer, Stat. Th. 11, 560 (cf.: addere gressum).—
    B.
    Esp.
    1.
    To bring one thing near to another, and in the pass. poet. of places, to lie or be situated near:

    nocturna ad lumina linum nuper ubi extinctum admoveas,

    Lucr. 6, 901:

    quae nisi admoto igne ignem concipere possit,

    Cic. de Or. 2, 45 fin.: culina ut sit admota, i. e. near or close by, Varr. R. R. 1, 13, 2:

    genus admotum Superis,

    nearly related, Sil. 8, 295:

    admota Nilo Africa,

    Juv. 10, 149.—Hence, aliquem alicui, to bring one near another, i. e. to make friends, to reconcile:

    mors Agrippae admovit propius Neronem Caesari,

    Vell. 2, 96.—
    2.
    With the access. idea of regard to an object to be attained, to move, bring, or apply a thing to; e. g. admovere aures (or aurem), to lend an ear to: manus (or manum) operi, to put one's hand to a work, etc.: accessi, adstiti, animam ( my breath) compressi, aurem admovi, Ter. Phorm. 5, 6, 28:

    admovere aures et subauscultando excipere voces,

    Cic. de Or. 2, 36 (cf.:

    aures adhibere,

    id. Arch. 3:

    praebere aures,

    Ov. Tr. 3, 7, 25; and:

    tenere aures,

    id. ib. 4, 10, 49); and aures, poet. for auditores:

    cum tibi sol tepidus plures admoverit aures,

    Hor. Ep. 1, 20, 19:

    admovent manus vectigalibus populi Rom.,

    Cic. Agr. 1, 4; Ov. M. 15, 218; Liv. 5, 22, 4:

    in marmoribus, quibus Nicias manum admovisset,

    which he had put his hand to, Plin. 35, 11, 40, § 133; Curt. 6, 7:

    ruderibus purgandis manus primus admovit,

    Suet. Vesp. 8. But sometimes manus admovere signif., to lay violent hands on, to attack or assault:

    numquam deos ipsos admovere nocentibus manus,

    Liv. 5, 11 fin. al.—
    II.
    Fig., of mental objects, to put, apply, or direct to any thing:

    quid praedicem... quot stimulos admoverit homini,

    put the goad to, Cic. Sest. 5, 12:

    mulier saevissima est, Cum stimulos odio pudor admovet,

    Juv. 10, 328:

    num admoveri possit oratio ad sensus animorum inflammandos,

    Cic. de Or. 1, 14, 60:

    animis judicum admovere orationem, tamquam fidibus manum,

    id. Brut. 54, 200: sed alia quaedam sit ad eum admovenda curatio (just before: adhibenda oratio; cf.

    adhibeo),

    id. Tusc. 4, 28, 61: mentem ad voces alicujus, to direct to, attend to, Auct. Harusp. Resp. 10: serus enim Graecis admovit acumina chartis, not until late did ( the Roman) apply his wits to Greek literature, Hor. Ep. 2, 1, 161:

    terrorem,

    to strike with terror, Liv. 6, 10; 41, 17:

    spes est admota,

    Ov. M. 11, 454:

    spes cupiditati admota occaecavit animum,

    Liv. 43, 10; id. 27, 43: desiderium patriae, to instil or infuse, Curt. 6, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > admoveo

  • 8 gressus

    1.
    gressus, a, um, Part., from gradior.
    2.
    gressus, ūs, m. [gradior], a stepping, going, step, course, way.
    A.
    Lit. ( poet. and post-class.; cf.:

    gradus, passus, incessus, ingressus): tendere gressum ad moenia,

    Verg. A. 1, 410; so in sing., id. ib. 6, 389; 11, 29.—In plur.:

    gressus glomerare superbos,

    Verg. G. 3, 117; 4, 360; Val. Fl. 1, 183; Plin. 8, 12, 12, § 33; Gell. 1, 11, 6; 11, 13, 10.—
    B.
    Transf.
    1.
    Poet., of the course of a vessel:

    huc dirige gressum,

    Verg. A. 5, 162.—
    2.
    A pace, as a measure of length, Gromat. Vet. p. 373, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > gressus

  • 9 colligo

    I col-ligo, āvī, ātum, āre
    1) связывать ( manus C); перевязывать ( vulnera Su)
    2) соединять (hommes vinculo sermonis inter se C); скреплять ( uno ictu pilorum scuta Cs)
    3) задерживать (aliquem in Graecia C); сдерживать, умерять, останавливать ( impĕtum alicujus C)
    omne colligatum solvi potest C — всё, что связано, может распасться
    II col-ligo, lēgī, lēctum, ere [ lego I ]
    1)
    а) собирать (omnia praesegmina Pl; sarmenta virgultaque Cs; fructūs H; flores O; multa multorum facete dicta C); собирать, скручивать (capillos sparsos in nodum O; neta in globum Hier); собирать, укладывать
    c. sarcinas Sl (sarcinulas Pt, J) — укладывать свои пожитки, перен. готовиться уходить (уезжать)
    б) собирать, скоплять, накапливать (aquas Q, O; umorem C; pecuniam H); набирать (exercitus collectus ex senibus desperatis C); собирать, стягивать, сосредоточивать (milites, copias undique C; dispersos QC)
    se c. или colligi in arma V, Silприкрыться щитом
    se in spiram c. Vсвернуться (о змее)
    vertex apicem collectus in unum O — утёс, заканчивающийся единственным пиком
    2)
    а) подбирать (pallium Pl; togam M); поднимать ( librum elapsum PJ)
    c. arma (sc. navis) V — свернуть (убрать) паруса (= contrahere vela)
    3) содержать в себе, простираться, иметь протяжением ( sexaginta ducentos pedes PM)
    4) располагать в порядке, перебирать, излагать, перечислять (aliquos memoriter C; singula PJ)
    c. aliquid in artum PM — сжато изложить что-л.
    5) исчислять, определять ( intervalla siderum et mensuras solis ac terrae Q)
    6) сдерживать, останавливать ( amentes equos O)
    c. iram Sil (9, 477)подавлять (умерять) гнев (ср. 7.)
    7) приобретать, получать (robur V; vires ad agendum aliquid L); снискивать, стяжать (benevolentiam civium aliquā re C; famam clementiae L; auctoritatem Cs)
    c. iram H (iras VF) — разгневаться (ср. 6.)
    c. frigus Hозябнуть
    c. sitim V (Ge. 3, 327) — возбуждать жажду, но O (M. 5, 446) почувствовать жажду
    crudelitatis invidiam ex aliquā re c. C — навлечь на себя чём-л. упрёк в жестокости
    8) возвр.
    se c. C etc., c. animum T (animos L) или mentem O — приходить в себя, оправляться
    9) делать вывод, (умо)заключать (aliquid ex aliquā re, per aliquid и aliquā re Q etc.)
    os laesum esse ex dolore colligimus CC — боль свидетельствует нам, что кость повреждена

    Латинско-русский словарь > colligo

  • 10 compositus

    1. a, um
    part. pf. к compono
    2. adj.
    1) составной, сложный (verbum, vox Q)
    2) выдуманный, вымышленный, ложный ( crimen C)
    3)
    а) сложённый (equus bene c. rhH.); благоустроенный, упорядоченный (res publica C, T)
    б) стройный, правильный, организованный ( pugna L)
    4) спокойный, бесстрастный (vultus SenT, PJ)
    c. rei alicui или ad и in aliquam rem — пригодный, склонный, способный к чему-л. (pedes ad gressum compositi Col; in adulationem c. QC)
    6) спокойный, степенный, уравновешенный (actio Q; mens Sen; aetas T)

    Латинско-русский словарь > compositus

  • 11 comprimo

    com-primo, pressi. pressum, ere [ premo ]
    1) сжимать, стискивать (digitos C; in pugnum manus compressa Q; dentes C)
    compressis manibus sedere погов. L — сидеть со сжатыми руками, т. е. сложа руки (ничего не делать)
    2) смежить, сомкнуть, закрыть (oculos Q, O CC)
    3) сдавливать ( serpentem C); выжимать (immodicos humores Sen; spengiam manu CC); сужать ( nares Lcr)
    4) воен. смыкать ( ordines L)
    5) закреплять (alvum, ventrem CC)
    7) насиловать (aliquam vi c. L)
    8) задерживать, припрятывать, не выпускать на рынок (annonam L; frumentum C)
    9) утаивать, не разглашать, скрывать (delicta C; famam alicujus rei L): затаивать ( odium C)
    10) сдерживать ( risum Pt); замедлять ( gressum V)
    alicui linguam c. погов. Pl — зажимать кому-л. рот
    11) остановить, задержать ( hostem Cs lacrunas alicujus bAl); укрощать, смирять ( audaciam alicujus C); умерять ( cupiditates iracundiasque C); подавлять ( seditionem L)
    se c. Pl — обуздывать себя, сдерживаться

    Латинско-русский словарь > comprimo

  • 12 expedio

    ex-pedio, īvī (iī),ītum, īre [ pes ]
    1)
    а) распутывать ( nodum C); высвобождать ( gressum Ap)
    e. se — выпутаться (ex laqueis C; turbā, v. l. ex turbā Ter)
    б) развязывать (restim Ap; aliquem illigatum H)
    2)
    а) освобождать, избавлять (aliquem ex servitute Pl; aliquem aliquā re или ab, de и ex aliquā re C etc.); помогать, вызволять
    б) поставить на ноги, вылечить ( aegrōtum CC); благополучно провести ( aliquem per acuta belli H)
    3) налаживать, обеспечивать ( rem frumentariam Cs); достигать, одерживать ( victoriam Cs)
    4) вынимать, доставать (Cerĕrem— sc. panem — canistris V); приготовлять (virgas C; arma Cs, V, T; pecunias Su)
    5) снаряжать, оснащать (naves Cs, T; classem bAl); приводить в боевой порядок ( legiones Cs); подготовлять ( agrum sationibus faciendis Col)
    6) приводить в порядок, улаживать ( negotia C)
    e. salutem C — обеспечить безопасность, спасти жизнь
    se e. — приготовиться ( ad pugnam L)
    7) бросать, метать (discum, jaculum H)
    9) приводить в исполнение, осуществлять ( consilia sua T)
    10) ликвидировать, сбывать, продавать (musti annonam Col; scruta Pt)
    11) (тж. verbo e. Ter) излагать, сообщать, рассказывать (aliquid и de aliquā re Pl, Ter, V etc.; originem alicujus rei T; alicujus rei causam V, T)
    12) содействовать, благоприятствовать
    quid in commune expedit Ap — то, что служит общему благу
    13) impers. expĕdit полезно, выгодно ( si ita expedit C)
    expedit omnibus (ut) C, Just etc. — всем полезно (важно), (чтобы)

    Латинско-русский словарь > expedio

  • 13 infero

    īn-fero, intulī, illātum, īnferre
    1) вносить, вводить ( artes agresti Latio H)
    i. pedem (gressum) in aedes Pl, V etc.входить (вступать) в дом
    i. pedem (gradum) L или i. se (inferri) Pl, L, V — устремляться, бросаться, нападать (на)
    i. se hostibus L (per medios hostes V) или i. signa hosti (in hostem) bAfr, Csсовершить нападение на неприятеля
    i. bellum alicui C, in aliquem Nep или contra aliquem C (тж. i. arma alicui Nep, C) — идти войной на кого-л.
    i. aliquid in ignem Cs — бросать что-л. в огонь
    i. ignes tectis Cподжигать дома
    i. alicui crimen proditionis C — выдвигать против кого-л. обвинение в измене
    i. mentionem alicujus rei C — упоминать о чём-л.
    i. sermonem de aliquā re C — заводить речь о чём-л.
    causā illatā Cs — указав причину, под (тем или иным) предлогом
    2) приставлять ( scalas ad moenia L); подводить ( fontes urbi T); pass. впадать ( flumen mari infertur L)
    4) ставить, расставлять ( mensam secundam PM)
    5) вносить, вкладывать ( pecuniam aerario PJ); платить ( tributum alicui Col); ставить в счёт, записывать (falsas rationes C; sumptum alicui C)
    6) приносить (aliquid domum suam Col; aliquid templo L)
    i. honores alicui V — приносить жертвы кому-л.
    7) (тж. i. sepulcro C) хоронить, погребать (aliquem C; corpus Nep)
    8) внушать, вселять, возбуждать (alicui terrorem, spem Cs etc.)
    9) наносить, причинять (i. alicui injuriam Cs и injurias in aliquem C; vulnus alicui Cs)
    i. alicui manūs (vim) C, QC и manūs in aliquem C — употребить насилие (применить силу) против кого-л.
    i. alicui mortem C — умертвить кого-л.
    i. moram Cs, C — вызвать замедление (остановку), задержать
    10) выводить заключение, заключать, делать вывод (i. id, quod sequitur C)

    Латинско-русский словарь > infero

  • 14 porto

    āvī, ātum, āre
    1) носить, переносить ( omnia mecum porto mea C); перевозить ( statuas in Italiam VP)
    2) ввозить, привозить ( commeatum in castra L); иметь на борту ( navis milites portat Cs); доставлять ( nuntium ad aliquem L); pass. portari передвигаться ( lectīcā C) или ехать ( vehiculo Nep)

    Латинско-русский словарь > porto

  • 15 recipio

    cēpī, ceptum, ere [re + capio ]
    1)
    2) обращать назад ( gressum ad limĭna V); уводить ( milĭtes Cs); отводить, обратно стягивать (copias in oppidum L); отпускать, освобождать ( aliquem ex servitute L)
    3)
    а) возвр.
    se r. — возвращаться (е Siciliā C; incivitatem Ap — ср. 8.)
    signo recipiendi dato Cs — по сигналу, данному к отступлению
    б) вновь обращаться (ad bonam frugem C; a voluptatibus in otium PJ)
    4)
    se r. (реже r.) — отступать (se r. in silvas Cs)
    5) оставить за собой, выговорить себе, обусловить ( aliquid sibi C)
    7) вновь обретать ( rem amissam L); вновь овладевать (r. urbem L); завладевать, завоёвывать, захватывать ( rem publicam armis Sl)
    se r. или animum r. L — вновь прийти в себя, овладеть собой, воспрянуть духом
    se r. ex terrore Cs (ex и a pavōre L) — оправиться от страха
    8) принимать (aliquem in ordinem senatorium C; aliquem domum suam C; aliquem in amicitiam Sen); впускать ( aliquemfinibus или intra fines Cs); принимать внутрь (sc. medicamenta Scr etc.); получать ( pecunias ex vectigalibus C); допускать, терпеть ( res non recīpit cunctationem L)
    poenas ab aliquo r. V — наказывать кого-л. или мстить кому-л.
    sinu gremioque, тж. sinu complexuque r. Cпринять с распростёртыми объятиями
    r. aliquem sessum C — усадить кого-л. (рядом с собой)
    r. in parem juris libertatisque condicionem Csуравнять в правах
    r. aliquem civitate и in civitatem C — присвоить кому-л. права гражданства, но
    civitatem r. aliquos Cs — принять кого-л. в подданство (ср. тж. 3.)
    scriptores receptissimi Sol — наиболее общепризнанные писатели, т. е. классики
    cicatrīcem r. CC (о ране) — зарубцовываться, заживать
    nomen alicujus r. C — принять жалобу на кого-л.
    aliquem reum (или inter reos) r. T — посадить кого-л. на скамью подсудимых
    causam alicujus r. C — при пять на себя чьё-л. дело
    9) обещать, сулить, ручаться, гарантировать, обязываться ( alicui aliquid или de aliquā re C)
    aliquid pro aliquo r. C — поручиться в чём-л. за кого-л.
    fidem alicui r. C — дать кому-л. клятвенное заверение

    Латинско-русский словарь > recipio

  • 16 recupero

    (recipero), āvī, ātum, āre [ recipio ]
    1) вновь обретать, снова получать (amissa Cs; jus suum C; libertatem Cs; recuperata alicujus gratia T); вновь завоёвывать, отвоёвывать ( urbem L)
    se quiete r. Vrотдохнуть
    r. aliquem Nep — вновь добиться чьего-л. расположения

    Латинско-русский словарь > recupero

  • 17 reflecto

    re-flecto, flexī, flexum, ere
    1) загибать, запрокидывать назад (cervīcem V, O, Macr); поворачивать, обращать назад (caput Ctl; oculos O)
    r. pedem Ctl, gressum SenT и cursum VMвозвратиться
    2) обращать (animum ad aliquid C)
    animum T V — вспоминать, думать (о чём-л.)
    3) склонять, смягчать (animum, mentes C)
    aliquid in melius r. V — улучшить, изменить к лучшему что-л.
    4) отступать, уходить ( causa morbi reflexit Lcr)

    Латинско-русский словарь > reflecto

  • 18 ante

    ante (alte Form anti, wovon antidea, antideo; altind. ánti, gegenüber, angesichts, griech. ἀντί, gegenüber, got. and, entlang, auf, über), vorn, vor (Ggstz. post), Adv. u. Praep., I) Adv.: A) im Raume, vorn, voran (Ggstz. post, a tergo), ante aut post pugnare, Liv.: ut et aliquis ante et a tergo complures, qui sequantur, retinaculis eos (boves) contineant, Col.: coronatus stabit et ante calix, Tibull.: ante volans, Verg.: Morbos agit ante (vor sich her), Verg. – in der Bewegung, nach vorn, vorwärts (Ggstz. retro), ante ingredi, Cic. de fin. 5, 35: ante ferre gressum, Verg. Aen. 6, 677: neque post respiciens, neque ante prospiciens, Varr. sat. Men. 260.

    B) übtr.: 1) in der Reihenfolge, vorher (s. Drak. Liv. 37, 6, 4), quem locum paulo ante perstrinxi, Cic.: fugitivus ille, ut dixeram ante, Plaut.: quem ante diximus, Liv.: ut od. sicut ante dictum est, Liv.: ante dictus perfuga, Amm.: dies triginta ante dicti, Scrib.: ante dicta medicamenta, Scrib. – 2) in der Zeit: a) in Beziehung auf eine andere vergangene Zeit, vor, vorher (wo dann die genauere Angabe der Zeit bald im Abl., bald im Acc. steht, nach dem gew. Gebrauch dieser Kasus in Zeitverhältnissen, s. Zumpt § 395 f.u. 476 ff.), ante actum tempus, Lucr.: ante acti anni, Tibull.: ante facta (Ggstz. futura), Turpil. fr. u. Vitr.: ante partum u. ante parta (perta), Komik.: ante ad te falsum scripseram, Cic.: multis ante saeculis, Cic.: aliquot annis ante, Liv.: paucis annis ante, Cic.: paucis ante annis, Sall.: paucis ante diebus, Cic. u. Sall.: paucis mensibus ante, Caes.: ante annum, ein Jahr vorher, Col.: ante annum Troianae cladis, ein Jahr vor Trojas Fall, Iustin. – Mit versch. Advv., multo ante, Ter., od. ante multo, Cic.: longe ante, aliquanto ante u. ante aliquanto, paulo ante, Cic.: haud multum ante, Tac.: ante posteaque, Plin.: non ante consulto senatu, Liv. – Oft folgt quam auf ante (mit dem es bei vermindertem Nachdruck zu einem Wort antequam verbunden wird), eher als, ehe, bevor (m. folg. Indicat. u. Coni., s. Weißenb. § 444 u. in bezug auf den Indicat. u. Coni. des Praes. die richtigere Ansicht b. Benecke Cic. Deiot. 7. p. 90), ut te ante videret, quam a vita discederet, Cic.: veniam ante, quam plane ex animo tuo effluo, Cic.: ante quam de incommodis dico, Cic.: anno ante, quam mortuus est, Cic.: neque defatigabor ante, quam percepero, Cic.: nec ante nos hinc moverimus, quam patres acciverint, Liv.: auch m. Indicat. Imperf., nec ante, quam vires ad standum in muris ferendaque arma deerant, expugnati sunt, Liv. 23, 30, 4 (vgl. 23, 48, 1). – Bei Dichtern zuw. quam ante, Lucr., Tibull. u.a.: ebenso bei Dichtern zuw. pleon. prius... ante... quam, Verg.: u. prius... quam... ante, Prop. – non ante (nicht eher) m. folg. dum (bis), non ante absolvit, dum omnes rediere captivi, Amm. 17, 10, 8. – b) in Beziehung auf die Folge od. Gegenwart, vormals, früher, ehemals, Ov. fast. 1, 337. – c) zur Angabe der Ordnung, vorerst, zuerst (für das klassische primum), mit folg. deinde od. tum, Cels.: ante..., deinde..., tum, Cels. – d) sehr selten adjekt., neque ignari sumus ante malorum (= τῶν πρὶν κακῶν), der frühern Leiden, Verg. Aen. 1, 198: u. so Ps. Quint. decl. 5, 15.

    II) Praep. m. Acc., vor, A) im Raume: 1) eig.: post me erat Aegina, ante me Megara, Sulpic. in Cic. ep.: ut (simiae) catulos, quos impendio diligunt, ante se ferant, quoniam neglecti pone matrem haerent, Solin.: quemadmodum aliquando umbra antecedit, aliquando a tergo est, ita gloria aliquando ante nos est visendamque se praebet, aliquando in averso est, Sen.: ante pedes, Ter. u. Cic.: ante ostium, ante fores, Komik.: ante urbem, Turpil. fr.: ante oppidum, Cic.: alqm vinctum ante se agere, Nep. – bei Verben der Bewegung (s. Weißenb. Liv. 7, 41, 1; 26, 48, 10), ante signa progredi, Liv.: ante aram stetuere, Liv. – 2) übtr., zur Bezeichnung des Vorzugs in der Beurteilung od. Rangordnung (eig. die Bed. des prae, w.s., u. dah. seltener als dieses, v. Cicero u. Cäsar gar nicht gebraucht), vor, quem ante me diligo, vor mir, mehr als mich, Balb. in Cic. ep.: ante alqm od. alqd esse, jmd. od. etw. übertreffen, Sall. u.a. (s. Fabri Sall. Cat. 53, 3): u. so ante Iovem haberi, höher stehen als J., Curt. 8, 7 (25), 13. – Dah. sehr häufig a) in der Verbindung ante alios, Plaut., Liv. u.a. (s. Müller Liv. 1, 9, 12), ante omnes, Komik. u. Tac., ante cunctos, Plin. u.a., ante ceteros, Apul. flor. 16. p. 24, 17 Kr., zur Bezeichnung eines komparativ. Verhältnisses: dah. auch zuw. zur Steigerung neben Kompar. u. Superl., scelere ante alios immanior omnes, Verg.: ante alios miserandi magis, Liv.: longe ante alios acceptissimus militum animis, Liv.: ante cunctas mulieres longe deterrima coniuga, Apul. – b) ante omnia, α) vor allem andern, d.h. ehe alles andere geschieht, Liv. u.a. (vgl. Drak. Liv. 35, 34, 4). – β) komparativ, überaus, ganz besonders, ante omnia insignis, Liv.: dulces ante omnia Musae, die vor allem geliebten, überaus geliebten Musen, Verg.: ante omnia deplorati erant equites, Liv. – γ) im Anfang abzuhandelnder Gegenstände od. aufzuführender Gründe, zuvörderst, zunächst (ac primum quidem, καὶ πρῶτον μὲν οὖν), Quint. ö.; vgl. Spalding Quint. 4, 2, 4. Frotscher Quint. 10, 2, 4.

    B) in der Zeit (Ggstz. post), vor, ante lucem, Komik., Cic. u.a.: ante hunc diem, Ter.: ante brumam, Ter.: cum ante meridiem dictioni operam dedissemus, post meridiem in Academiam descendimus, Cic.: verum nec ante tertium neque post quintum annum iuvencos domari placet, Col.: solus omnium ante se principum, Tac. hist. 1, 50: omnium ante se primus, Flor. 3, 5, 22: omnium ante se genitorum diligentissimus vitae, Plin. 25, 5. – m. Zeitadvv., multo ante noctem, Liv.: paulo ante lucem, Sulpic. in Cic. ep. – seinem Kasus (bes. bei qui) zuw. nachgesetzt, diem statuo, quam ante, Cic. – Häufig auch die Zeitbestimmung umschrieben, entweder durch eine Person, qui honos togato habitus ante me est nemini, Cic.: oder durch einen Gegenstand, der in jene Zeit fällt, ante has meas litteras, vor Empfang dieser meiner Briefe, Cic.: oder durch Angabe des Amtes einer Person, ante aedilitatem meam, Cic.: oft auch solchen Substst. zur Verdeutlichung ein partic. perf. od. futur. pass. beigefügt, ante hanc urbem conditam, Cic.: ante decemviros creatos, Liv. – Besondere Ausdrücke sind noch: a) ante rem, vor dem Kampfe, Liv. 9, 40, 5. – b) ante finem,vor Ende, Plin. ep. 1, 13, 2. – c) ante annum, vor einem Jahre, ein Jahr vorher, Plin. ep. 8, 23, 7. Col. arb. 4, 2: so auch ante quadriennium, vier Jahre vorher, Tac. Agr. 45, 6: ante aliquot dies, einige Tage vorher, Nep. Dat. 11, 2 (dazu Nipp.). – d) ante tempus, d.i. α) vor der rechten Zeit, Liv. 31, 36, 3. – β) vor der festgesetzten, gesetzlichen Zeit, Cic. u. Suet. – e) ante diem (poet.), d.i. α) vor der Zeit, Ov. u. Stat. – β) vor der vom Schicksal bestimmten Zeit, Verg. u. Ov.: u. so ante annos suos, Ov. am. 2, 2, 46. – f) ante id tempus, bis zu dieser Zeit, quod ante id tempus accidit nulli, Caes.: qui honos huic uni ante id tempus contigit, Nep.: ebenso armorum quantum quaeque civitas domi quodque ante tempus (bis zu welcher Zeit) efficiat, constituit, Caes. – u. ante hoc, bis dahin, Tac. Germ. 13. – ante hunc diem numquam,bisher nie, Plaut. u. Ter.: dass. non ante usquam prius, Plaut. – g) ante certam diem, vor Ablauf eines bestimmten Tages, binnen einer bestimmten Zeit, equites ante certam diem decederent, Cic.: ante quem diem iturus sit, Caes. – h) ante verb. mit dies ( abgekürzt a.d.) und einer Ordnungszahl zur Angabe des Datums u. zwar nicht des vorhergehenden, sondern eben dieses Tages, zB. a.d. VIII Kalendas Decembres, den 8. (nicht den 9.) Tag vor den Kalenden des Dezembers, d.i. den 24. November, Cic.: a.d. IV Id. Mart. (ante diem quartum Idus Martias), d.i. den 12. März, Cic. Urspr. gehört ante zu Kalendas u. man sagte entweder ante die octavo Kalendas (d.i. octavo die ante Kalendas) od. ante diem octavum Kalendas (wie auch wir sagen: am achten od. den achten); letztere Redeweise wurde die herrschende, u. ante verwuchs mit dem diem so sehr, daß ihm (gleichs. antediem, wie proconsule), noch die Präpositionen in u. ex beigefügt werden konnten, u. so sagte man in ante diem (differre u. dgl.), Cic. u. Liv.: ex ante diem, von dem Tage an, Varr., Cic. u.a. Vgl. Manuzzi Cic. ep. 3, 12. Benecke Cic. Cat. 1, 7. p. 34. – / Im Vulgärlat. m. Abl. zB. ante oculis omnium, Itala 2. Mach. 2, 23. – ante nachgestellt, caput ante, Tibull. 2, 5, 66.

    lateinisch-deutsches > ante

  • 19 antefero

    ante-fero, tulī, lātum, ferre, I) vorantragen, legum latarum titulos, Tac. ann. 1, 8: viginti clarissimarum familiarum imagines, Tac. ann. 3, 76 (aber Verg. Aen. 6, 677 jetzt getrennt ante tulit gressum, ging voran). – II) übtr.: A) vor od. über jmd. od. etw. stellen, jmd. od. etw. höher stellen als usw., alci neminem, Nep.: longe omnibus unum Demosthenem, Cic.: una in re anteferri alci (Ggstz. inferiorem esse omnibus rebus), Cic. – iniquissimam pacem iustissimo bello, Cic.: omnibus suis rebus commodum regis, Sall.: salutem privati hominis incolumitati suae, Tac.: quae quibus anteferam? Verg. – ohne Ang. wem? nullius umquam consilium non modo antelatum, sed ne comparatum quidem est, Nep. Timol. 3, 6. – B) vorausnehmen, quod est dies allatura, id consilio anteferre debemus, sollten wir vorher durch verständige Einsicht gewinnen, Cic. ep. 5, 16, 6 M.

    lateinisch-deutsches > antefero

  • 20 colligo [2]

    2. col-ligo, lēgī, lēctum, ere (con u. legere), zusammenlesen, auflesen, sammeln, aufsammeln, I) eig.: a) mit der Hand usw., sarmenta virgultaque, Caes.: radices palmarum agrestium, Cic.: fructus, Hor.: flores, Ov.: venenatas serpentes, Nep.: ossa (Gebeine), Tibull.: sarcinas, auf einen Haufen zusammenbringen, Sall.; dah. sein Bündel schnüren, sich zum Aufbruch rüsten, Varr.: ebenso sarcinulas, seine sieben Sachen zusammenpacken, Petr. u. Iuven.: vasa, das G. zusammenpacken, sich zum Aufbruch rüsten, Liv. (s. Fabri Liv. 21, 47, 2): rei publicae naufragium (im Bilde), Cic.: omnes rumorum et contionum ventos (im Bilde = jedes G. u. Volksgeschwätz zur Anstiftung von Unruhen benutzen), Cic.: vasa ex tuguriis, Sall.: faces undique ex agris, Liv.: uvas de vitibus, Ov.: apes in vas, Varr.: neta in globum, auf ein Knäuel wickeln, Hieron.: mucrone frusta, einzeln anspießen, Petr.: stipem a tyrannis, Liv. – b) übh. auf einen Punkt zusammenbringen, α) sammeln, zusammenhäufen, pecuniam, Hor.: aquam uberiorem, Cic.: pluvias aquas, Quint.: curriculo pulverem Olympicum, Hor.: spiritum, Atem schöpfen, Quint. u. Petr.: diu vocem collegi, ich suchte lange meine Worte, Petr.: v. lebl. Subjj., aër umorem colligens, Cic.: pluviam (von der Nacht), Verg.: revertentes ignes (v. Monde), Verg.: rugas (v. Gesicht), Sen. – v. Lebl., einen gewissen Raum einnehmen, fassen, rami (ficus) in excelsum emicant..., ut LX passus plerique orbe colligant, im Umfang einnehmen, Plin.: capitis ambitus per frontem centum duos pedes colligit, Plin. – β) versammelnd sammeln, zusammenbringen, -ziehen, -raffen, konzentrieren, milites, Cic.: copias od. naves in unum, Liv.: omnes copias undique, Cic.: de pagis omnibus bonos viros, Cic.: ex agris ingentem numerum perditorum hominum, Cic.: reliquos ex fuga, Nep.: conquisitum et collectum vulgus, und zu einem Haufen vereinigte Menge, Tac.: dah. se coll., sich sammeln, sich zusammenscharen, absol., Caes.: se ex regno alcis, Cic.: se in unum od. in orbem, Liv.: se in moenia, Sil.: se ad aciem, Auct. b. Afr.: – c) in sich zusammennehmen, in die Höhe nehmen, aufnehmen, aufraffen, aufschürzen, α) übh.: corpus, Iustin.: librum elapsum, Plin. ep.: lapsum de pulvere follem. Mart.: pallium, Plaut.: togam, Mart.: tunicam altius, Petr.: cultum suum (seinen Roquelaure), Petr.: sinus fulvo in nodum auro, Verg. capillos sparsos per colla in nodum, aufnesteln, Ov.: arma od. pedes, die Segel einziehen, Verg.: u. Tibull. – β) enger zusammenziehen, zusammendrängen, vertex in unum apicem collectus, Ov.: bes. leb. Wesen, orbem breviore spatio, enger ziehen, Liv.: testudo, ubi conlecta in suum tegumen est, Liv.: se in spiram (v. einer Schlange), Verg.: se c. od. colligi in arma, sich hinter dem (vorgehaltenen) Speere zusammenducken, Verg. u. Sil.: u. so c. in clipeum artus, Stat. (vgl. Thiel Verg. Aen. 12, 191). – d) hemmend zurückziehen, hemmen, equos, Ov.: hastas (Ggstz. protendere), Tac.: gressum od. gradum, Sil.: acria viscerum, hemmen, Plin. – e) verdichtend zusammenziehen, verdichten, colligi in pilulas, Plin.: alqd pane, Plin.: melle colligitur medicamentum, Scrib.: collecta (n. pl.) cum melle, Cels. – II) übtr.: 1) zusammenlesen, -suchen, sammeln, facete dicta, Cic.: res undique, Cic.: multa in conventu vitia in alqm, viele Fehler zu jmds. Schaden entdecken, Cic.: quaedam collecta edere, Quint.: veteres ortus cometarum collectos habere, Sen. phil. – 2) ein Gut od. Übel jmdm. zuziehen, (bei jmd.) erregen, od. gew. sich zuziehen, sich erwerben, sammeln, erlangen, empfangen, gewinnen, ernten, sowohl ein physisches, robur, Verg.: frigus, Hor.: sitim, Verg. u. Ov.: sitim ab aestu, Ov.: vires, Liv.: agendo ac moliendo vires ad agendum aliquid, Liv.: als ein geistiges, alci benevolentiam od. odium exercitus (v. Glück od. Unglück), Caes.: benevolentiam, Cic.: odium, Ov.: iram (Ggstz. ponere), Hor.: benevolentiam ab auditorum persona, Cornif. rhet.: benevolentiam civium blanditiis et assentationibus, Cic.: ex hoc labore magnam gratiam magnamque dignitatem, Cic.: invidiam crudelitatis ex eo, Cic.: gratia non virtutis spe, sed aetatis flore collecta, Cic.: rabies libidine perditorum collecta, Petr. – 3) coll. se od. animum (animos) od. mentem, sich zusammennehmen, sich sammeln, wieder zur Besinnung kommen, sich fassen, Mut fassen (Ggstz. animum confundere od. bl. confundi; vgl. Mützell Curt. 8, 6 [23], 22. p. 761, a), coll. se, Cic. u.a.: se ex timore, Caes.: animum (animos), Liv.: collecto animo, gefaßt, Tac.: colligere mentem, Curt.: mentem ab aestu (amoris), Ov. – 4) in Rede u. Gedanken zusammenstellen, a) mündlich od. schriftlich aufstellen, aufzählen, beibringen, singula, Plin. pan.: peccata consulum, Cic.: omnes excusationis causas, Hirt. b. G.: multorum naufragia fortunae, Cic.: omnia bella civilia, Cic.: res Romanas per ordinem temporum strictim, Eutr.: quos tu paulo ante memoriter collegisti, Cic.: u. rekapitulierend zusammenfassen, rekapitulieren, sparsa argumenta, Quint.: colligit fortiter, Plin. ep. – b) denkend, α) übh. in Gedanken, in der Erinnerung zusammenfassen, überdenken, quae si colliges, Cic.: cum et nostrae rei publicae detrimenta considero et maximarum civitatum veteres animo calamitates colligo, Cic. – β) rechnend zusammenbringen, im Passiv = herauskommen, sich herausstellen od. ergeben, sowohl eine Summe, cum praesertim centum et viginti annos ab interitu Ciceronis in hunc diem effici ratio temporum collegerit, Tac.: ad quos (consules) a regno Numae colliguntur anni DXXXX V, man rechnet od. es kommen (durch Rechnung) zusammen 545 Jahre, Plin.: u. so centum et viginti anni ab interitu Ciceronis in hunc diem colliguntur, Tac.: als auch ein räuml. Maß ausrechnen, berechnen, mensuram orbis terrae, Vitr.: intervalla siderum et mensuras solis ac terrae, Quint. – γ) folgernd den Schluß ziehen, folgern, schließen, abnehmen, sich ein Urteil bilden, absol., c. mendose, Pers.: sic collige mecum, Hor.: ita cognitione et ratione, ut etc., Cic. – m. Acc., nonne ista colligunt, Cic.: inde paucitatem hostium, Liv.: ex alio aliud, Quint.: ex vultu mores hominum, Petr.: consilia ex alienis vocibus, Apul.: quod ex oratione eius colligi potest, Suet.: quā colligitur aliquid per aliud, Quint.: quod res omnis signis colligeretur, Quint. – m. folg. Acc. u. Infin., bene etiam colligit haec pueris et mulierculis esse grata, Cic.: os laesum esse ex dolore colligimus, Cels.: ex quo colligi potest et Corvinum ab illis audiri potuisse, Tac.: quod iam nullum esse spatio annorum colligi potest, Vell.: poet. m. Nom. u. Infin., colligor ex ipso dominae placuisse sepulchro, Ov. am. 2, 6, 61. – m. folg. indir. Fragesatz, ex co colligere poteris, quantā occupatione distinear, Cic.: quaedam notae sunt, ex quibus quid eventurum sit colligere possimus, Cels.: experimento facile colligitur, utrum... an non etc., Cels. – m. folg. quod (daß), quam sit assidua fortunae comes invidia, etiam hoc colligi potest, quod fuere, qui etc., Vell. 1, 9, 6. – / Im Vulgärlat. der Eccl. Perf. collexi, s. Rönsch Itala p. 286.

    lateinisch-deutsches > colligo [2]

См. также в других словарях:

  • gressum — Same as gersome …   Ballentine's law dictionary

  • AMBLA — Gall. Amble, Vegetio Ambulatura, vox Latina et ex Latinorum consuetudine facta est: uti resona, pro resonatione, a resono; cura, pro curatione vel curatura, a curo etc. Vegetius l. 4. c. 6. Inter colatorios enim et eos, quos guttonarios vulgus… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • BADISSARE tolutim — apud Plautum, in Asin. Actu 3. sc. 3. v. 117. a Graeco βαδίζειν, de equis tolutariis et asturconibus dicitur, quorum mollis et ad delicias composita vecture, qualem exhibent cum magna sedentium commoditate ac voluptate, nota. De his enim Graeci… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • accélérer — [ akselere ] v. tr. <conjug. : 6> • 1327 ; lat. accelerare, de celer « rapide » → célérité 1 ♦ Cour. Rendre plus rapide. Accélérer l allure, le mouvement. ⇒ hâter, presser. Pronom. « Les battements du cœur s accéléraient l un après l autre… …   Encyclopédie Universelle

  • digresseur — (entrée créée par le supplément) (di grè sseur) s. m. Celui qui fait des digressions. HISTORIQUE    XVIe s. •   On pourroit me reprocher que je suis un grand digresseur, BRANT. Dames gal t. II, p. 93. ÉTYMOLOGIE    Voy. digression. Digresseur est …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • progresseur — (entrée créée par le supplément) (pro grè sseur) s. m. Celui qui fait des progrès, favorise le progrès (mot fait en 1828). Le Progresseur, recueil de philosophie politique, avec cette épigraphe de Pascal : La société est un homme qui apprend… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • tendre — 1. (tan dr ) adj. 1°   Qui peut être facilement coupé, divisé. Du bois tendre. Une pierre tendre. Le plomb et l étain sont des métaux tendres. •   Une certaine plante [d Irlande] dont la tige est tendre, et presque aussi douce, dit on, que celle… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • BAUDOSA — species Musici instrumenti, cuius meminit Aimericus de Peyrato Abbas Moisiacensis, in Vita Caroli M. in Cod. MS. 1343. Biblioth. Reg. apud Car. du Fresne Glossar. Quidam baudosam concordabant Plurimas cordas cumulantes. Quidam triplices cornu… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CALPARE vel CALUPARE — CALPARE, vel CALUPARE unde Gallorum galopare, Latini dixêre de equis, a καλπάζειν vel καλπᾷν, quod currere significat; de tripedantibus equis inprimis, qui altius pedes tollendo et volubiliter glomerando grestus, quodammodo saltare et subsultim… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FISTULA — instrumentum Musicum pastorale, multo olim in usu. Fiebat autem ex plurius cicutis sive cannis cerâ iunctis. Mart. l. 14. Apopn. Epigr. 63. cuius epigraphe fistula. Quid me compactum ceris et arundine rides? Quae primum exstructa est Fistula,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HAEMORRHOUS — veperae species, colore arenoso per corpus vero notis nigris et albis variegata, uti ait Aetius, quae morsu sanguinem elicit, ita ut quidquid animae est, per cruorem evocetur, Solin. c. 27. hinc nomen adepta Cerastae in multis similis est, unde… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»